σύντροπος

-ον, Α

(αμφβλ. σημ.) ευάρμοστος, ταιριασμένος ή, κατ' άλλους, εγγενής, σύμφυτος. Επιρρ. συντρόπως Α

με τον κατάλληλο, τρόπο, όπως πρέπει, όπως αρμόζει.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + τρόπος (πρβλ. επίτροπος)].